Astma jako psychosomatyka

Związek między naszym umysłem, a ciałem jest znany nie od dzisiaj. Nasz układ immunologiczny jest osłabiony przez stres, co powoduje przeziębienia, przemęczenie czy problemy z koncentracją. Co jeśli choroba nie jest tylko oznaką osłabionej odporności, a sygnałem świadczącym, że powinniśmy coś zmienić w naszym życiu? Jeżeli jest pozostałością emocjonalną naszych przodków, która ma pomóc przystosować nas do otaczającego świata?

Psychosomatyka ujmuje powiązanie myśli i ciała, a w szczególności konfliktów, które są odpowiedzialne za nasze choroby. Ich szerszym zakresem zajmuje się totalna biologia, która zakłada, że wpływ na zdrowie mogą mieć nie tylko nasze nierozwiązane wewnętrzne problemy i emocje, ale także naszych rodziców, dziadków i innych krewnych. Jednak sam konflikt nie wystarczy. Niezbędne do powstania choroby jest zdarzenie szokujące, przytłaczające o zabarwieniu negatywnym, któremu towarzyszy izolacja i brak wsparcia.

Dzisiaj chciałam poruszyć temat astmy oskrzelowej. Ze względu na obecność zmian chorobowych w oskrzelach, według psychosomatyki, mamy do czynienia z zagadnieniami związanymi z opieką, czy rodziną, której jedną z podstawowych funkcji jest dawanie poczucia przynależności, co za tym idzie bezpieczeństwa. Romuald Kosznik nakierowuje nas na konflikt ,,zarówno chcę, jak i nie chcę zawładnąć przestrzenią wokół siebie”. Astma może wskazywać na konflikty dotyczące terytorium, więc poczucie duszenia się podczas napadu może być próbą pogodzenia dwóch sprzecznych biegunów owładnięcia terytorium i brak takiej chęci. Może być to nieuświadomiony strach przez poczucie braku własnej przestrzeni, co ujawnia się jako próby zaczerpnięcia oddechu. Akceptacja, zrozumienie i w końcu rozwiązanie psychicznego problemu, który jest przyczyna utraty naszego zdrowia umożliwia jego odzyskanie. Pomocne w tym celu mogą być pytania: