Autyzm, a psychosomatyka

Coraz więcej i coraz chętniej mówi się o roli psychiki w rozwoju chorób. Rozumienie człowieka w sposób całościowy – łączący ze sobą psychikę i ciało sprawia, iż przeżyte wcześniej doświadczenia stają się punktem wyjścia w szukaniu powodów zachorowania.

Psychosomatyka, której nazwa pochodzi właśnie z połączenia psychiki oraz ciała, tworzy w ten sposób Jedność. Bada wpływ czynników psychicznych na rozwój chorób. Na zdrowie fizyczne wpływa zarówno ilość stresujących sytuacji, jak i umiejętność radzenia z nimi. Im ktoś jest lepiej przygotowany do ciężkich chwil, tym lepiej sobie z nimi poradzi i spotka go mniej przykrych objawów. Osoby zlęknione, słabe, z typem osobowości raczej wycofującej się są narażone o wiele mocniej na choroby, niż osoby silne psychicznie. Wynika to z reakcji układu immunologicznego na napięcie psychiczne. Stres osłabia odporność i zwiększa prawdopodobieństwo zachorowania zarówno na przeziębienie, jak i poważne choroby.

Podobnie podkreśla wagę psychiki w szukaniu źródeł chorób Totalna Biologia. Zakłada ona jednak, że winne są temu konkretne ciężkie doświadczenia i urazy. To z czym nie dajemy rady poradzić sobie na poziomie psychicznym, zostaje zepchnięte na poziom fizyczny, uzewnętrzniając się za pomocą chorób. Każda dolegliwość ma swoje konflikty psychiczne, które za nią odpowiadają.

Jak jest w przypadku autyzmu? Co powoduje uraz? I jakie negatywne emocje za nim stoją?

Odpowiedź nie jest jednoznaczna. W przypadku każdej choroby należy rozumieć ją w sposób indywidualny i dopasowywać pod swoje przeżycia.

Jednym z przykładów powodów zachorowania dziecka na autyzm jest lęk rodziców. Szczególnie matki. Jeśli w trakcie ciąży obawia się ona o to, iż może urodzić dziecko chore, zbytnio skupia się na tych myślach, obarcza siebie i jednocześnie płód tym lękiem to może spowodować zaburzenia autystyczne po jego urodzeniu. Myśli kreują rzeczywistość, materializują się w naszym świecie. Negatywne komunikaty, którymi są często nasze obawy, działają zupełnie przeciwnie, niż byśmy tego chcieli. Obawa przed tym, że coś pójdzie źle to tylko kuszenie losu, by faktycznie tak się stało.

Innym powodem może być chory perfekcjonizm, który wymusza na dziecku bycie idealnym. Autyzm jest tu reakcją na strach przed tym, że coś, co dziecko powie będzie złe, że to, co zrobi również nie spodoba się rodzicom. Następuje zamknięcie w sobie, schowanie do wewnątrz. Podobnie ma się to w przypadku problemów w rodzinie. Takie dzieci wiele widzą i słyszą, lecz wszystko zostawiają w sobie. To konflikty braku komunikacji w rodzinie.

Przykładem może być także sytuacja, kiedy w trakcie ciąży dochodzi do ostrego poróżnienia zdań między przyszłą matką, a ojcem, bądź ich rodzicami. Jeśli matka młodej dziewczyny na wiadomość o tym, że jest ona w ciąży reaguje złością, to płód może taki strach zakodować sobie, jako informację: „lepiej nic nie mówić, bo wywoła to konflikt”.

Na wielu poziomach życia każdy człowiek choć przez chwilę wykazuje zachowania autystyczne i ze strachu przed czekającymi go problemami, odcina się od świata zewnętrznego. Mija to jednak szybko w momencie poczucia, że da się radę. U chorych permanentnie ten strach przed niepowodzeniem i brak wiary w siebie utrzymuje się, zatrzymując także wycofanie do wewnątrz.