Choroba lokomocyjna

Choroba lokomocyjna inaczej kinetoza, choroba morska czy tez lotnicza (w zależności od środka transportu, jakim przemieszcza się dana osoba), to zespół nadpobudliwości błędnika, który jest narządem równowagi, umieszczonym w uchu środkowym. Wzrok podczas jazdy rejestruje zmianę przestrzeni, co mózg z kolei odczytuje jako ruch, błędnik natomiast nie odnotowuje żadnych zmian położenia ciała, taka niezgodność bodźców skutkuje choroba lokomocyjną.

Przypadłość ta dotyka najczęściej dzieci, ujawniając się już w wieku niemowlęcym.

Podczas poruszania się pojazdu, do mózgu docierają sprzeczne sygnały. Człowiek się nie rusza a jednak zmienia swoje położenie. Zmysł równowagi jest regulowany przez wiele różnych elementów układu nerwowego. Mózg rejestruje sygnały wysyłane przez błędnik, wzrok, receptory czucia głębokiego w mięśniach, stawach i ścięgnach tzw. proprioreceptory oraz przez receptory czucia powierzchownego, które są umieszczone na powierzchni skóry. Kiedy do mózgu docierają sprzeczne sygnały zaczynają się nieprzyjemne objawy, które jak wynika z badań, dotykają co trzecią osobę.

Objawy choroby lokomocyjnej to złe samopoczucie, senność, bladość skóry, zawroty i bóle głowy, utrata apetytu, suchość w jamie ustnej zamiennie ze ślinotokiem, zimne poty, nudności, wymioty. Każdy z tych symptomów zależny jest od indywidualnych cech poszczególnych osób. Częsta zmienność ruchu pojazdu (przyspieszanie, hamowanie, kiwanie, kołysanie itp.) przyczynia się do nasilenia objawów.