krótkowzroczność- psychosomatyka

Coraz więcej mówi się dziś o tym, jak ważna jest w naszym życiu psychika i jak ważny jest sposób myślenia. Każda rzecz, jaką wygenerujemy w umyśle, przenosi się na poziom fizyczny, znajdując swoje urzeczywistnienie w codzienności. To dlatego coraz częściej psycholodzy skłaniają ludzi ku temu, by myśleć o sobie dobrze, nastawiać się pozytywnie, widzieć świat w jasnych barwach. Jednak czy tak metaforyczny sposób widzenia ma odbicie w kondycji naszego oka? Czy patrzenie przez różowe okulary uchroni nas przed noszeniem ich w sensie dosłownym? Okazuje się, że tak.

Kierując się tym, co mówi o zależnościach między psychiką, a ciałem psychosomatyka, czyli nauka pojmująca człowieka w sposób całościowy, można dojść do wniosku, że wiele w tym racji. Jesteśmy w stanie bez problemu zgodzić się z faktem, że stres osłabia nasz organizm, powodując cały szereg powszechnie spotykanych chorób. Niejednokrotnie odczuliśmy jego efekty na własnej skórze, stresując się przed ważnym spotkaniem, czy uczestnicząc w istotnym projekcie dla naszej firmy i nie mając przy tym wystarczająco czasu na regenerację. W jednym i drugim przypadku czuliśmy się źle. Podobnie ma się to w przypadku krótkowzroczności. I choć stres nie jest głównym czynnikiem powodującym ją, istnieją o wiele istotniejsze, to w podobny sposób emocje przenoszą się na ciało.

Takie przenoszenie, a raczej spychanie emocji, to jedno z założeń Totalnej Biologii. Nowego nurtu w medycynie, który choroby traktuje w sposób wciąż nieznany dla większości z nas. Powszechnie choroba uważana jest za błąd natury – chore ciało to zepsute ciało. Dlatego tak zaskakujące dla nas może wydać się to, że choroba nie jest niczym złym, a wręcz przeciwnie, jest czymś dobrym. Przede wszystkim, choć zabrzmi to paradoksalnie, choroba ratuje nas przed śmiercią. Przeżyte traumy tworzą wiele negatywnych emocji, jakich energia potrzebuje lokum. Gdyby taką energię wyładować w umyśle, nie bylibyśmy w stanie dalej funkcjonować, dlatego zostaje ona zepchnięta na poziom fizyczny. Jest niczym rana po upadku i widok tej rany przypomina nam o tym, czego doświadczyliśmy. To druga funkcja choroby – uświadamiać nas. Że dzieje się wewnątrz coś niepokojącego, że uciekliśmy od pewnych problemów i ich konsekwencje niestety dopadają nas.

Jak ma się to w przypadku krótkowzroczności? O czym ta choroba opowiada?

Chory widzi dobrze tylko z bliskiej odległości, bo boi się przyszłości. Wynika to z braku wystarczającej siły wewnątrz, by umieć mierzyć się z problemami. Łatwiej jest mu wspominać przeszłość, myśleć o tym, co już dobrze znane, niż wyjść poza strefę komfortu i zmierzyć się z konfliktami. W przypadku kłopotów finansowych, czy osobistych, dolegliwości będą nasilone, ponieważ chory mocniej będzie starał się od nich uciec.

Totalna Biologia uważa, iż przyczyną dobrego dostrzegania jedynie tego, co bliskie jest maksymalne skupienie na zbliżającym się niebezpieczeństwie. Dzieje się to kosztem widzenia tego, co odległe. Przykładem może być dziecko alkoholika, które koncentruje się w całości na momencie, gdy ojciec wróci do domu. Im bliżej tej chwili, tym bardziej nasila się stres. Innym założeniem jest uznanie wszystkich chorób oka za pewien rodzaj „niewidzenia”. Jak wcześniej wspominałam – chory nie chce widzieć przyszłości, ponieważ boi się jej. Istnieje teoria, w której chory brzydzi się, czy broni przed zobaczeniem czegoś. Bądź sam nie chce zostać zauważony przez innych.

Aby lepiej przyjrzeć się genezie własnej choroby, warto odpowiedzieć sobie na pytania:

– Dlaczego boję się przyszłości?

– Dlaczego nie ufam i trzymam się tego co mi bliskie, znane?

– Dlaczego uciekam przed problemami?

– Czy przez brak wiary w siebie zakładam najgorsze?

– Skąd we mnie bezsilność wobec losu?

– Jakich wyzwań się boję?

– Na jakie poglądy nie jestem w stanie się otworzyć?