Moc zielonej herbaty- paradontoza

Zielona herbata – od ponad 4 500 lat odkrywamy jej smak i prozdrowotne właściwości. W Chińskiej medycynie była stosowana jako środek stymulujący koncentrację i usprawniający pamięć, lekarstwo na bóle głowy oraz remedium na zatrucia alkoholowe. Świat naukowy dowiódł, że zielona herbata świetnie redukuje wysokie ciśnienie, minimalizuje poziom cukru i złego cholesterolu we krwi, a także zapobiega powstawaniu nowotworów. Oprócz tego doskonale gasi pragnienie i odmładza.

Listę walorów picia zielonej herbaty eksperci uzupełnili o kolejny – antyoksydanty w niej obecne zapobiegają paradontozie.

Na łamach magazynu „Journal of Periodontology” opublikowano wyniki badań, których uczestnikami było 940 mężczyzn w wieku 49-59 lat borykających się z zapaleniem przyzębia. Dowiedziono, że istnieje zależność pomiędzy konsumpcją zielonej herbaty a średnią głębokością kieszonek przyzębnych, przeciętnym stanem utraty klinicznego przyczepu łącznotkankowego oraz krwawieniem przy sondowaniu. Znaczy to tyle, że regularne picie herbaty łagodzi symptomy paradontozy.

Efekt ten jest związany z zawartymi w herbacie katechinami, które zwalczają bakterie będące przyczyną paradontozy i stanów zapalnych w jamie ustnej. Mówią o tym również wyniki badań rozpowszechnione w czasopiśmie „Biotechnology and Biochemistry”. Otóż badacze z Japonii udowodnili, że zielona herbata ma zdolność hamowania przyrostu komórek Porphyromonas gingivalis (przyczyniających się do rozwoju paradontozy) do komórek nabłonka.

Aby móc korzystać z atutów zielonej herbaty należy ją w umiejętny sposób zaparzyć. Zielonej herbaty nie zalewamy wrzątkiem – temperatura wody nie może przewyższać 90°C. O właściwościach zdrowotnego napoju przesądza czas zaparzania. Zaparzanie przez 2-3 minuty spowoduje działanie pobudzające, natomiast 5-6 minutowe – uspokajające. Zbyt długie podleganie wrzątkowi może wpłynąć na zmianę smaku i koloru herbaty, która stanie się  bardzo gorzka i znacznie ciemniejsza. Decydującą rolę pełni również sama woda, która powinna być niechlorowana i uboga w wapń. W tym celu należy ją przefiltrować lub korzystać z mineralnej o niewielkiej zawartości wapnia.

Nic nie stoi na przeszkodzie aby liście herbaty zalewać wodą kilkukrotnie. Za pierwszym razem uzyskamy aromat delikatny, aczkolwiek działający pobudzająco. Drugie podejście z kolei umożliwi osiągnięcie naparu bardziej intensywnego i smacznego, a tym samym bardziej cennego aniżeli za pierwszym parzeniem. Ponownie parzona herbata jest równie zasobna, a nawet bogatsza w związki mineralne niż ta z pierwszego naparu, zwłaszcza w przypadku rzadko występujących w pożywieniu manganu i fluoru. Warto jednak mieć na uwadze, iż wilgotnych liści herbaty nie można przechowywać dłużej niż 12 godzin, z racji tego, że później pojawiają się na nich grzyby.

Analogicznie jak na przykład w przypadku herbaty czarnej, zieloną herbatę najkorzystniej pić w postaci liściastej, a nie w formie suszu z torebki. To pozwoli ocenić nam jej wygląd, bowiem liście wysokojakościowej herbaty po zaparzeniu są naprawdę duże, ciężkie i opadają na dno czajnika. Do zaparzania najlepiej używać szklanych bądź żeliwnych naczyń.

Warto wiedzieć, że słodzona zielona herbata traci swoje właściwości lecznicze. Zamiast cukru, możemy wybrać wersje aromatyzowane trawą cytrynową, kwiatem jaśminu, lotosu czy owocami. Chcąc pić ją na zimno możemy zawsze wzbogacić ją o plasterek cytryny i kilka listków mięty.

Kto nie może pić zielonej herbaty? Przede wszystkim osoby starsze, borykający się z chorobami serca, z nadciśnieniem tętniczym i jaskrą. Ze względu na dużą zawartość teiny nie jest to też najlepsza alternatywa dla dzieci poniżej 10 roku życia, które w ogóle nie powinny pić herbaty.