nerwica- psychosomatyka i totalna biologia

Chory na nerwicę bardzo często słyszy, iż wszystko to, co odczuwa jest przejawem nerwów. Słyszy „to tylko nerwy”, „nic złego ci się nie stanie, nie denerwuj się”. Kolejne badania lekarskie okazują się mieć dobre wyniki. Lekarz mówi, iż serce jest w normie, a chory przekonuje, iż czuje przecież, jak serce bije o wiele za szybko.

Objawy są fizyczne, ale problem leży w psychice. I dotyczy to również wielu innych chorób, bo ciało i umysł to jedność. Ich połączeniem zajmuje się psychosomatyka. Bada zależność czynników psychicznych, a stanu zdrowia organizmu. W przypadku nerwicy mówi się o strachu, lecz takie myślenie jest myśleniem zbyt ogólnikowym. Należy zajrzeć o wiele głębiej, by znaleźć odpowiedź na pytanie, czemu właściwie ten strach odczuwamy. Jak wygląda nasza sytuacja w domu, a także jak układają się nasze relacje z innymi. Co czujemy i myślimy?

Totalna Biologia jest nowym nurtem, połączeniem nauk takich, jak medycyna, psychiatria i biologia. Metodą leczenia, jaką wykorzystuje jest uświadomienie sobie traumy, którą przeżyliśmy. Wyjście z założenia, iż wszelkie silne przeżycia budzą w nas emocje zakłócające równowagę psychiczną i spokój. Konflikty, które nie zostały rozwiązane, a zepchnięte na poziom fizyczny, by zapewnić jednostce dalsze funkcjonowanie. Rozwiązaniem jest tu zadanie sobie pytania, co wywołało naszą chorobę? Co takiego wydarzyło się w naszym życiu, z czym nie umieliśmy sobie poradzić? Należy wrócić do świadomości, od której uciekliśmy, a która została zrzucona na nasz organizm.

W nerwicy często chodzi o poczucie niebezpieczeństwa i strachu przed śmiercią. Warto zastanowić się nad tym, czy rodzice nie byli w stosunku do nas nadopiekuńczy. Czy nie starali się chronić nas przed złem w sposób chorobliwy, zaszczepiając w nas jednocześnie poczucie, iż świat jest niebezpiecznym miejscem? W dzieciństwie uczymy się jak odbierać to, co nas otacza. Jeśli rodzicielska kontrola wykracza poza normalne dbanie o dobro dziecka, uczy go unikania sytuacji, z którymi w dorosłym życiu i tak przyjdzie mu się spotkać. Stanie się to jednak z błędnym przekonaniem, że na każdym kroku czeka niebezpieczeństwo. A to budzi strach. Boimy się i tracimy wobec życia zaufanie.

Pomocne w poszukiwaniu własnych konfliktów, na które nie znaleźliśmy w przeszłości rozwiązania, okazać się mogą poniższe pytania:

– Czego nauczyła mnie matka?

– Czy doceniam to, co rodzice dla mnie zrobili?

– Czy jestem w stanie zaakceptować, że starali się działać jak najlepiej?

– Dlaczego nie ufam procesom życia?

– Co wywołuje u mnie brak opanowania? Co burzy mój spokój?

– Od jakiej zmiany w życiu uciekam?

– Jakie błędne przekonania w sobie noszę?