Psychosomatyka osoby cierpiącej na katar sienny

Wiele jest dowodów na to, że ciało i umysł są nierozerwalne. Integracja naszej powłoki i duchowości świadczy o harmonii, występującej w całym świecie przyrody. Psychosomatyka i totalna biologia zajmują się właśnie takimi zależnościami. Nie jednego zaskoczyć może, że nasza psychika jest odpowiedzialna za większość dolegliwości cielesnych. Na pewno wśród tych osób znajdzie się wielu sceptyków, jednak polecam lepiej zapoznać się z tymi naukami, gdyż wiedzy o samym sobie, nigdy za wiele. Napomnę krótko najpierw, że głównym pojęciem totalnej biologii jest konflikt. Ma on początek w chwili, gdy dochodzi do pewnego gwałtownego zdarzenia, które ma silnie negatywne następstwa emocjonalne. W efekcie emocje powstałe na jego skutek zostają wyparte do nieświadomości i dają o sobie znać pod postacią somatycznych dolegliwości.

Dzisiejszym moim celem jest opis kataru siennego, opierając się właśnie na założeniach wcześniej wymienionych nurtów teoretycznych. Psychosomatyka zwraca w tym wypadku uwagę na brak akceptacji własnej osoby z różnych powodów. Odnosimy wrażenie udręczenia bycia tym, kim jesteśmy i przez mechanizm projekcji, przerzucamy przyczynę naszych dolegliwości na zewnątrz. U człowieka rozwój jest kluczowym procesem, bez którego nasze życie nie ma sensu, rodzimy się po to, aby wzrastać i dojrzewać. Gdy odczuwamy, że nie wykorzystujemy własnych możliwości, możemy czuć się zawiedzeni własną osobą, odczuwać wstyd, ale równocześnie nie przyznawać się przed sobą do tego. Zawsze trudno jest zaakceptować fakt, że przeciwstawiamy się własnej naturze lub nie dajemy z jakiegoś powodu rady jej sprostać. Tutaj pojawia się właśnie brak akceptacji i poczucie bycia bezwartościowym. Organizm poprzez objawy kataru siennego chce nam przekazać, że próbujemy odłączyć się od naszej natury, pozbyć się czegoś, co w nas tkwi, a czego chcielibyśmy się pozbyć. Komplikacja tej sytuacji polega na tym, że nie wierząc w siebie dostatecznie, nie podejmiemy nowych zadań z czystej obawy przed porażką. Zamyka nas to na nowe doświadczenia i nie pozwala wykorzystywać potencjału, który w nas drzemie. Najlepiej dlatego zacząć od przemyśleń idących w kierunku, dlaczego sobie nie ufam i udowodnienia sobie, że jesteśmy wartościowymi osobami! Zaniedbywanie swoich możliwości sprawia, że znajdujemy się pod kloszem i nie czerpiemy z życia na tyle, aby odczuwać szczęście.

Totalna biologia natomiast zwraca naszą uwagę na konflikt świadczący o „uczuleniu” na pewne aspekty życia. Może to być niechęć do środowiska lub, podobnie jak proponowała to psychosomatyka, do własnej osoby. Brak zaufania do otoczenia jest przeniesiony do wnętrza naszego organizmu. W takiej sytuacji chcemy się oddzielić i ochronić nas przed czymś, co budzi tą nieufność. O czym nie wspomniałam wcześniej, a jest istotne w totalnej biologii, to fakt, że konflikty nie muszą być konkretnie wytworzone przez nas. Zakłada się, że komórki niosące informację genetyczną, przenoszą również spór wewnętrzny naszych krewnych. W ten sposób być może nasi dziadkowie lub rodzice przekazali nam własny konflikt, z którym przyszło nam żyć. Kluczem do pozbycia się problemu jest analiza własnego doświadczenia, jak i wglądu w życie wewnętrzne.

Mimo niedogodności, które przekazują nam krewni, możemy ujrzeć w nich sens i pewne korzyści. Jest to droga do samoświadomości i lepszego poznania samego siebie. Każda trudność jaką niesie nam los warto rozpatrywać w pozytywnych aspektach, ponieważ kształci to naszą osobowość i daje otwiera możliwość stania się lepszym człowiekiem.