Wpływ stresu i emocji na chorych na stwardnienie rozsiane

Stres oraz silne emocje, nie tylko te negatywne, lecz także i pozytywne, mogą znacząco oddziaływać na chorego na stwardnienie rozsiane.

Dzisiejsze tempo życia i jego styl sprawiają, że nieustannie dokądś gnamy, ciągle chcemy czegoś więcej. Takie napięte sytuacje, życie na „najwyższych obrotach” negatywnie wpływają na każdego człowieka, co dopiero mówić borykającego się z przewlekłą chorobą. Wspomniane wyżej czynniki mogą spowodować zaostrzenie choroby, dlatego też należy ich jak najbardziej unikać lub spróbować nauczyć się z nimi żyć.

Chorzy na stwardnienie rozsiane są zdecydowanie bardziej narażeni na sytuacje stresowe porównaniu z tymi zdrowymi. Już same podstawowe obowiązki dnia codziennego, jak zakupy czy wyjście do pracy czy urzędu wywołują napięcie związane z obawami przed wystąpieniem nieoczekiwanej sytuacji, koniecznością nagłej zmiany planów czy proszenia o pomoc. Tłumaczenie się przed osobami obcymi ze swojej niedyspozycji czy niemożnością zapanowanie nad własnym ciałem, z całą pewnością oprócz olbrzymiego dyskomfortu, wywołuje też stres.

Kluczowe znaczenie w takiej sytuacji ma psychika chorego, jego nastawienie, dystans oraz postrzeganie samego siebie.

Przede wszystkim, nie należy z góry zakładać, że napotkana przez nas przeszkoda jest nie do pokonania i stanowi duży problem. W przeciwnym razie może zostać odebrana jako zagrożenie, co w konsekwencji wywoła stres.

Choć to zapewne niełatwe, ale wszystko należy „poukładać” sobie w głowie, bowiem to ona jest źródłem wszystkiego co się wokół dzieje. Należy spokojnie przeanalizować i się zastanowić, jakie sytuacje stresują najbardziej i po prostu starać się je ograniczyć.

Istnieje kilka metod radzenia sobie ze stresem, każdy powinien spróbować i wybrać tę najodpowiedniejszą dla siebie. Ponieważ to sam chory zna siebie jak najlepiej, wie co go drażni, sprawia przykrość, a co lubi – to on sam powianiem poszukać sposobu, który może mu pomóc w zapanowaniu nad emocjonującą sytuacją. Niemałe znaczenie mają nabyte dotychczas doświadczenia.

Chorzy na stwardnienie rozsiane powinni być zorganizowani, by nie musieć się spieszyć i denerwować, że o czymś zapomną, z czymś nie zdążą.

Asertywność i samodyscyplina to kolejne cechy, z którymi powinni” zaprzyjaźnić się” chorzy na stwardnienie rozsiane. Kiedy poczują się zmęczeni i wyczerpani, nie powinni robić nic na siłą, za wszelką cenę, trzeba się zatrzymać i odpocząć, nawet, jeśli jesteśmy w trakcie czegoś ważnego. Należy ustalić priorytety – w tym przypadku zdrowie.

Olbrzymie znaczenie ma także relaks i odpoczynek, sen. Dzięki nim, chory może się wyciszyć, nabrać dystansu do wielu spraw. Szeroko polecane są ćwiczenia jogi.

Sport ten w swojej technice stosuje wolne i precyzyjne ruchy oraz odpowiednie oddychanie, dzięki czemu ma kontrolę nad ciałem pacjenta. Poza tym odpręża i rozluźnia.

Wszystkie ćwiczenia powinny być oczywiście dobrane indywidualnie do zaawansowania choroby pacjenta i pod nadzorem terapeuty.

Niemałą rolę odgrywa otoczenie, wsparcie i pomoc przyjaciół i rodziny – ich zrozumienie i akceptacja. Fakt, że chory ma na kim polegać – ma wsparcie psychiczne i komfort psychiczny są bardzo ważne.

Niekiedy, warto skorzystać z pomocy specjalistycznej – psychologa, czy psychiatry. Nie tylko wysłucha i podpowie jak radzić sobie z napięciem emocjonalnym, lecz także jako osoba postronna jest obiektywna, co również jest istne.

Życie ze stwardnieniem rozsianym z całą pewnością nie należy do łatwych. Wiąże się z wieloma trudnościami, a już sam fakt, że jest chorobą przewlekłą, przysparza wiele stresu , nerwów a nawet złości. Istnieją jednak sposoby, pozwalające na złagodzenie stresu, z których warto skorzystać. Dzięki nim chorzy mają szansę ustrzec się przed rzutem choroby i złagodzić jej dotychczasowy przebieg.