stwardnienie rozsiane a psychosomatyka

Autorzy totalnej biologii, wychodzą z założenia, że choroba nie świadczy o naszym nieprzystosowaniu do środowiska lub o naszej ułomności. Wręcz przeciwnie, jest to mechanizm, który ma na celu utrzymanie nas przy życiu. Wydaje się być absurdalne, lecz mózg dąży do równowagi, którą czasem uzyskać może jedynie spychając niektóre treści do podświadomości. Dzieje się tak, gdy w naszym życiu dochodzi do wydarzenia gwałtownego, obarczonego silnie negatywnymi emocjami. Mózg nie mogąc poradzić sobie w chwili obecnej z emocjonalnym obciążeniem, daje ich wyraz w fizycznych symptomach chorobowych. Do czynienia mamy wtedy z konfliktem, który uwidacznia się na zasadzie symboliki, w różnych miejscach w naszym organizmie. Często zdarza się jednak, że konflikty zostają dziedziczone. Psychosomatyka jest kolejną dziedzina zajmująca się zależnościami psychiki i naszego organizmu. Na podstawie tych nauk, postaram się wyjaśnić czym spowodowane może być stwardnienie rozsiane, i jak należy sobie z nim radzić.

Zacznijmy od tego, że choroba ta uniemożliwia nam sprawne poruszanie się. Należy więc pomyśleć na początku z jakiego powodu, nasz mózg uważa, że ochroni nas, jeżeli przestaniemy się ruszać. Jeżeli uświadomimy sobie z jakiego powodu nasz organizm chce nas unieruchomić, wtedy będziemy mogli przepracować konflikt, który nas dotyczy i uwolnić się od problemu. Logiczne jest, że będziemy nasze rozumowanie obracać wokół lęku przed ruchem, pewnymi konsekwencjami z nim związanymi. Do czynienia będziemy mieli w tym miejscu również z poczuciem własnej wartości, gdyż konflikt dotyczy nie tyle bezpośrednio nas, ale naszych rodziców i powodów, z których nas poczęto. Wspomniałam wcześniej o dziedziczeniu konfliktów i w tym wypadku dochodzi właśnie do takiego przekazania emocji. Przyszliśmy na świat z przesłaniem, że mamy za zadanie zatrzymać jednego z rodziców w domu. Może być to spowodowane np. pracą jednego z partnerów, rzadkim kontaktem z małżonkiem/małżonką lub brak odczuwania bezpieczeństwa emocjonalnego, strach przez utratą partnera. W takim wypadku powstaje pragnienie posiadania dziecka, które będzie warunkiem zatrzymania ukochanej osoby przy sobie. Natomiast cierpiący z powodu stwardnienia rozsianego, przyszli na świat z konfliktem: ,,nie mogę się poruszyć, bo stracę coś bardzo wartościowego’’ lub ,,muszę pozostać na miejscu, bo takie jest moje przesłanie’’. Kluczem do wyzdrowienia będzie, po pierwsze uświadomienie sobie takiego przekonania, a następnie przepracowanie go. Nie musi być to jednak spowodowane nadaniem nam takiego znaczenia przez naszych rodziców. Chorobę może powodować trauma związana z upadkiem, krokiem po którym spotkał nas ból. Psychosomatyka proponuje odpowiedzieć sobie na takie pytania jak:

– Czy jestem oschły i zbyt twardy, przez co nie dopuszczam do siebie moich uczuć?

– Czy rozczarowałem się kiedykolwiek rodzicem, tej samej płci co ja?

– Czy chce coś komuś udowodnić?

– Czy jestem wobec siebie zbyt surowy?

– Czy mierze siły na zamiary?

– Czy potrafię dzielić wspólnie życie z innymi i być w pewnym stopniu od nich zależny?

– Czy potrafię zerwać z czymś, co mnie nie uszczęśliwia?

– Co robię w sytuacji, gdy czuje się przytłoczony jakąś sytuacją?

Jak widzimy, nasze problemy czasem tkwią głęboko w nas samych, a my możemy sobie nie zdawać z tego sprawy. Wiele ukrytych treści może powodować poważne uszkodzenia naszego organizmu, jednakże nic nie dzieje się bez przyczyny. Teraz, gdy już wiemy jak możemy poradzić sobie ze stwardnieniem rozsianym, jesteśmy krok bliżej wyzdrowienia. Jednak jest to zapewniam krok, wobec którego nie powinniśmy odczuwać lęku, lecz nadzieje i radość.